بررسی اعتبار و روایی آزمون تصویری نامیدن فارسی

هدف اختلال نامیدن به‌عنوان یکی از شایع‌ترین اختلال‌های زبانی در بیماران زبان‌پریش و آلزایمر محسوب می‌شود. آزمون تصویری نامیدن فارسی که در سال 1384 با الگوگیری از آزمون آرمسترانگ ساخته شد، تاکنون مورد استفاده محققان و درمانگران زبان فارسی قرار گرفته است. در مقالة حاضر اعتبار و روایی این آزمون براساس نتایج به‌دست‌آمده از بیماران مبتلا به زبان‌پریشی و آلزایمر گزارش شده است. روش بررسی در این مطالعه که از نوع توصیفی-تحلیلی و اعتبارسنجی است، 59 بیمار زبان‌پریش و 10 بیمار مبتلا به آلزایمر فارسی‌زبان با روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. به‌منظور بررسی اعتبار آزمون، ضریب همسانی درونی (آلفای کرونباخ) و ضریب پایایی آزمون-بازآزمون محاسبه شد. جهت بررسی روایی آزمون، همبستگی نمره این آزمون با خرده‌آزمون دیدن و نامیدن آزمون زبان‌پریشی فارسی محاسبه شد. همچنین، مقایسة عملکرد بیماران زبان‌پریش و آلزایمر در این آزمون به‌عنوان شاهد دیگری از روایی آزمون گزارش شد. یافته‌ها در بررسی اعتبار آزمون، ضریب همسانی درونی برابر96/0 و ضریب آزمون-بازآزمون 87/0 به‌دست آمد (01/0>P). همبستگی نمرة این آزمون با خرده‌آزمون دیدن و نامیدن آزمون زبان‌پریشی فارسی 58/0 به‌دست آمد (01/0>P). براساس یافته‌ها، بیماران آلزایمر در مقایسه با بیماران زبان‌پریش به‌طور معنی‌داری به راهنمایی معنایی بیشتر از راهنمایری آوایی پاسخ دادند. نتیجه‌گیری نتایج نشان داد آزمون تصویری نامیدن از ویژگی‌های روان‌سنجی مناسبی برای ارزیابی بالینی اختلال نامیدن در بیماران زبان‌پریش و آلزایمر برخوردار است. از سوی دیگر، یافته‌های مربوط به تفاوت عملکرد بیماران زبان‌پریش و آلزایمر، کارایی تمایز تشخیصی بر اساس نوع راهنمایی ارائه‌شده را تأیید کرد.